Aktualności

S. M. Kolumba
Waleria Czarnota, ur. 1. VII 1876 r. w Dornbachu, pow. łańcucki, córka Wojciecha i Wiktorii z Czerwińskich.

Wstąpiła do Zgromadzenia w XII 1893 r. we Lwowie, obłóczona 24 I 1895 r., I śluby złożyła 24 VII 1897 r. we Lwowie, wieczyste 29 V 1906 r. we Lwowie.

Siostra Kolumba ukończyła szkołę podstawową i Seminarium w Czerniowcach. Przyjęta została do Zgromadzenia jako siostra chórowa. W czasie postulatu pomagała Siostrom w Internacie św. Jozafata. Okres formacji zakonnej spędziła w klasztorze lwowskim, w którym panowała pierwotna gorliwość i zapał apostolski kształtowany przez Ojca Założyciela i Matkę Współzałożycielkę, z której rąk przyjęła habit w wieku 19 lat. W nowicjacie, który trwał ponad dwa lata pod kierunkiem Mistrzyni S. Gertrudy Dobrzańskiej i S. Małgorzaty Fijałkowskiej, wzrastała duchowo, pełniąc obowiązek w prasowni, w kuchni i przy chorych.

Pierwszą profesję złożyła w kaplicy Domu  Macierzystego na ręce Ojca Założyciela Ks. Zygmunta Gorazdowskiego i Matki Salomei Danek. W akcie profesji zakonnej oprócz trzech ślubów: posłuszeństwa, ubóstwa i czystości zobowiązała się poświęcić swoje życie służeniu ubogim Chrystusowym dla miłości Bożej. Po ślubach została skierowana do prowadzenia kuchni najpierw w Bursie w Brzeżanach, po dwóch latach do Domu Pracy we Lwowie, a od 1900 r. w nowo założonej Bursie w Tarnowie, w której w 1902 r., jako profeska czasowa objęła przełożeństwo po zmarłej S. Józefie. Po ślubach wieczystych pozostała w Domu Macierzystym, gdzie przez pół roku była Przełożoną wspólnoty. Od stycznia 1907 r. S.  Kolumba podjęła posługę wśród chorych w szpitalach w Lubaczowie, w Dolinie i w Czortkowie. W 1918 r. ponownie wróciła do Doliny, a w 1921 do Lwowa do dzieci w Zakładzie dla Głuchoniemych. Po roku Przełożeni wysłali ją do Tarnowa, do Domu dla Nieuleczalnie Chorych, a w 1932 r. została mianowaną Przełożoną i pełniła ten urząd przez długie lata. W czasie II wojny światowej, gdy kontakt Sióstr pozostających pod okupacją niemiecką z Domem Macierzystym był niemożliwy, w listopadzie 1943 r. została mianowana Delegatką Matki generalnej Eugenii Rekuckiej dla Sióstr pozostających w Generalnej Guberni i na Pomorzu. To ona troszczyła się wówczas, by Siostry miały łączność ze Zgromadzeniem, o pomoc duchową i o to, co konieczne do życia i bezpieczeństwa.

Po skończonej wojnie w sierpniu 1947 r. została wysłana jako Przełożona do Strzelc Namysłowskich. Ze względu na stan zdrowia zdecydowano przenieść ją na leczenie z powrotem do Tarnowa, i do Strzelc już nie powróciła. W sierpniu 1948 r. dostała nominację na Przełożoną wspólnoty Sióstr w Paczkowie. Kiedy była na rekolekcjach w Tarnowie stan jej zdrowia się pogorszył i pomimo interwencji lekarskiej zmarła.
W pamięci sióstr pozostała jako osoba inteligentna, przedsiębiorcza, kulturalna. W swoim pokornym i umiejętnym podejściu do ludzi i spraw potrafiła zaradzić niejednej biedzie. Nie oszczędzała się w życiu, była pracowita, trudności jej nie łamały i nie zniechęcały, bo modlitwa była fundamentem jej działania. Pełniła różne i liczne obowiązki, nie cofnęła się przed żadną trudnością, a było ich dużo, szczególnie w czasie I i II wojny światowej. To wiara i ufność w pomoc Bożą sprawiały, że często ryzykowała i narażała się, by przyjść bliźnim z pomocą. Pomagała Żydom, przechowywała w Zakładzie uciekinierów skazanych na śmierć, dla wysiedlonych była matką i opiekunką.

Dla chorych w Zakładzie oddana byłą całą duszą, dbając o ich dobro doczesne i duchowe. Organizowała dla nich codziennie wspólny różaniec, w Wielkim Poście często odprawiała z nimi Drogę Krzyżową. Swoją dobrocią i taktem budowała rodzinną atmosferę we wspólnocie, doceniała poświęcenie się i pracę Sióstr. W lipcowy dzień oddała swoje życie Chrystusowi, któremu z całego serca pragnęła służyć i być Mu wierną do końca. Obrzędom pogrzebowym przewodniczył ordynariusz tarnowski ks. bp Jan Stepa z udziałem licznie zebranych kapłanów, Sióstr i ludzi świeckich, którzy w ten sposób wyrazili jej swą wdzięczność.

Zmarła 8 VII 1950 r. w wieku 74 lat. Spoczywa na cmentarzu w Tarnowie w I grobowcu.

Szczegółowe opracowanie dotyczące S. Kolumby znajduje się w t. II opracowań monograficznych pt. Dla Boga i człowieka. Wybrane postacie józefickiej drogi 1884-1984.

Dyrekcja Domu Emerytów Caritas w Tarnowie wyraża podziękowanie Siostrom Józefitkom za pozwolenie zamieszczenia na naszej stronie powyższego biogramu S. M. Kolumby Czarnoty, który pochodzi z t. I opracowań monograficznych pt. Dla Boga i człowieka. Wybrane postacie józefickiej drogi 1884-1984, które zostały opracowane przez Siostry Redemptę Martyka i Albertę Masłyk, dziękujemy również za możliwość publikacji fotografii S. Kolumby.


Więcej szczegółów o życiu S. Kolumby można znaleźć w książce Dla Boga i człowieka. Wybrane postacie józefickiej drogi 1884-1948, t. II, w rozdziale opracowanym przez S. M. Stefanię Jaworską CSSJ pt. S. M. Kolumba Waleria Czarnota, (strony 77-103).


Artykuł na portalu wiara.pl o S. M Kolumbie
Artykuł w Gościu Niedzielnym o S. M. Kolumbie
Zakony żeńskie - Ratowanie Żydów
Jubileuszowe zamyślenia - Siostry Józefitki
Grobonet - Tu można znaleźć grób S. M. Kolumby na Starym Cmentarzu w Tarnowie

Strona Zgromadzenia Sióstr Józefitek
Życiorys św. Zygmunta Gorazdowskiego założyciela Zgromadzenia Sióstr Józefitek